Filmske kritike

Recenzija filma „Nestašne devojke“

Nakon velikog uspeha filma „Bakin seksualni život“, koji je osvojio više od pedeset nagrada, Urška Đukić vraća se na veliko platno svojim prvim dugometražnim filmom „Nestašne devojke“. Ostvarenje je premijerno prikazano na 75. izdanju Berlinala, gde je osvojilo nagradu FIPRESCI, a zatim i nagradu za najbolju kameru na Trajbeka filmskom festivalu.

Film „Nestašne devojke“ priča priču o Luciji (Jara Sofija Ostan), šesnaestogodišnjoj devojci koja peva u hrišćanskom horu. Tokom boravka u seoskom manastiru, ona počinje da istražuje svoju seksualnost i, kako ne bi narušila harmoniju hora, mora da uskladi svoju veru sa svojim željama.

Hor je jedan od centralnih elemenata filma: glavna junakinja postaje uznemirujući faktor za grupu dok nastavlja da istražuje sebe. Dakle, nije slučajno što je zvuk u filmu od presudne važnosti: mnogi ključni trenuci građeni su oko slovenačkim pesmama koje hor izvodi, što se prirodno uklapa u obilje verske simbolike. Posebno se ističe rad dizajnera zvuka Julija Zornika, koji je najprisutniji u scenama Lucijinih sanjarenja, kada čuje šapat koji je odvaja od stvarnosti.

Urška Đukić režira film sa izrazito voajerističkim pogledom: radnja je ispunjena trenucima u kojima Lucija i njeni školski drugovi „špijuniraju“ druge. Taj efekat je pojačan i izborom kadrova koji deluju kao da gledamo kroz ključaonicu, što pojačava osećaj klaustrofobije i odgovara teškim emocionalnim okolnostima u kojima se junakinja nalazi.

Posebno su zanimljivi nedijegetički kadrovi cveća i pčela, koji se koriste da bi se predstavili fizički osećaji kroz koje likovi prolaze. Ti isti kadrovi vraćaju se u finalu filma, stvarajući vizuelni kaleidoskop koji prikazuje vrhunac Lucijine unutrašnje borbe koji potresa stabilnost hora i odjekuje rečima dirigenta: „Hor je kao formacija; ako se neko ne prilagodi, raspada se“.

Antonio Dagostin